27. körpə uşaqlar hələ dil açmayıblar deyə narahatlıqlarını, narazılıqlarını ağlamaqla bildirirlər. hələ dilləri nəyisə izah etməyə çatmır deyə. qışqır-bağır, hay-küy axır istəklərini əldə edib susurlar.

təxmini 1 ay əvvəl bir yuxu görmüşdüm. qızım var. qonaq otağında oyuncaqlarını töküb stolun üstünə oynayır. ətrafda da bir neçə nəfər var xatırlamıram kim olduqlarını. qızıma baxıb fikrə getmişdim. daxilimdə çox ağır kədər hiss edirdim. birdən başını qaldırıb gözümün içinə baxdı sanki hiss elədi, içərdə o qədər adam olmağına rəğmən sadəcə o gördü daxilimdəki kədəri. balaca şirin diliylə "ağlama" dedi. yanına gəlib dizlərim üstə oturub ağlayaraq bərk-bərk qucaqladım onu. əslində yuxumun səhəri elə də yüngül keçməmişdi o qayğıya ehtiyac duyduğumu hiss edirdim həqiqətən.

bu axşam yol gələndə dəfələrlə fikrə getdim gözlərim doldu, ağlamağımı tutdum. içimdən "kaş ətrafımda bu qədər insan içərisindən heç olmasa 1 nəfər gözlərimin içinə baxıb nə hisslər keçirdiyimi anlasa, ağlayaraq hisslərimi ötürsəm" dedim. bəzən hiss etdiklərimi sözlərə tökmək o qədər çətin olur ki, dilimə doğru sözləri gətirməyə çalışanda hisslərimi təhqir edirəmmiş kimimə gəlir.

terapiyam işə yaramağa başlayıb deyəsən. bu gün ailəmlə uzun müddətli aradan sonra görüş zamanı heç bir əsəb, aqressiya hissi keçirmədim. bu dəfə onları olduqları kimi çox sevirdim. çox ehtiyac duyurdum qucaqlaşmağa baş qarışıq oldu onu da doya-doya edə bilmədim.

indi isə saatlardır hər kəsdən gizlətdiyim göz yaşlarımı azad buraxıram. balaca uşaqlar kimi ağlayıb-ağlayıb yorulub yatacam. səhər tezdən durub heç nə olmamış kimi də işimə davam edəcəm.